Afgelopen zaterdag won ik de 
Valentijnprijs Schrijfwedstrijd 2022 met mijn verhaal ‘De vlammende pijl’. Superblij stuiter ik nog even na, maar ik heb eerst even iets uit te leggen.
Schrijfwedstrijden met jurycommentaar zijn er niet veel. Voor de ontwikkeling als schrijver zijn ze goud, want verschillende professionals lezen jouw verhaal en vinden daar ook iets van. Goudeerlijk geven zij hun mening en advies. Dat is zo waardevol, zo’n kans moet je niet laten liggen.
Toen de schrijfwedstrijd 
Valentijnprijs 2022 werd aangekondigd, aarzelde ik dan ook geen moment, hieraan wilde ik meedoen. Al eerder deed ik mee met wedstrijden, maar die waren meestal in het fantastische genre. In romantische verhalenwedstrijden had ik nog niet zoveel ervaring.
Dus begon ik aan een nieuw verhaal: Bloesem en fruit. Het is een echte Anja Janssen: Zeeland, liefde en een vleugje humor. Het heeft dezelfde sfeer als Bikini’s & Kites die 5 juli uitkomt. Maar ik had nog een verhaal liggen. Onafgemaakt, maar al wel mee begonnen. Je raadt het al: De vlammende pijl. Dit was een compleet ander verhaal, veel serieuzer, met een religieuze ondertoon en meer bloemig taalgebruik. Geen echt Anja Janssen.
Ik besloot het verhaal onder pseudoniem in te sturen. Ik had gezien dat er een bundel zou komen en ik wilde eigenlijk niet dat dit verhaal onder Anja Janssen zou verschijnen, omdat het
misschien de verkeerde verwachtingen zou scheppen met mijn boeken. Zo komt het dus dat ik twee keer in de bundel ‘Lentekriebels’ sta: een keer onder Antonetta Maria (De vlammende pijl) en een keer onder Anja Janssen (Bloesem en fruit). Ik ben heel benieuwd wat je van beide verhalen vindt.
Nu de dag zelf. Het begon met het ophalen van mijn schrijfmaatje en Brabander Mattie Mienke Fijen. Samen reden we naar Ermelo. Kletsend overbrugden we de kilometers tot Mienke uitriep: ‘Verrek, we zijn al in Ermelo.’ Tijd vliegt als 
je lol hebt. Er was een vrij plekje voor de deur, hoe mooi was dat. Ik gaf de parkeerschijf een slinger en snoof de Ermelose lucht in mij op. Wat een mooie, groene stad. Na het uitladen gingen we naar binnen waar een stralende Kirstin Rozema en Diane Kooistra ons al stonden op te wachten. Kirstin leidde ons naar mijn tafel, die, hoe toepasselijk voor mijn verhaal, in een prachtige kerk stond met een loei van een adembenemend orgel. De locatie was al een lust voor het oog.
Mienke moest zich 
even omkleden, want de split van haar jurk was niet autorijwaardig, en toen ontmoette ik al mijn bestie Tamara Haagmans. Wat een zonnige jurk had ze aan! Geweldig! Ook ontmoette ik Martin Scherstra, wat een lieve man is dat en wat kijk ik tegen hem op, Ik heb nog een lange weg te gaan om te bereiken wat hij heeft bereikt. Opeens bedacht ik me dat ik nog goodies had voor in de goodiebag, dus snel de boel gepakt, Mienke aan haar arm meegesleurd en samen de honderd (!) tasjes gevuld.
Ik had ons opgegeven voor de 
lunch (gesponsord door Han Peeters, mijn dank is groot) die bestond uit twee broodjes en een kommetje tomatensoep. Ik moet even opmerken dat ik voor dit event een jurk had besteld (met vrolijke lenteprint) maar dat die dus op deze dag ergens in de middag werd geleverd. Tja, lang leve de postorders… Dus had ik maar mijn meest romantische jurk uit de kast getrokken: een witte. Iedereen die mij kent, weet dat dit net zo risicovol is als met een paraplu gaan wandelen in een herfststorm: het is vragen om problemen. Dus toen ik de tomatensoep zag, bedankte ik hartelijk, want ik weet absoluut zeker dat mijn jurk niet ongeschonden uit het nuttigen van de lunch was gekomen. Nakita Veltman en Jet Nijland schoven lekker aan bij ons aan tafel net als Marieke Douwes-Franz.
Iedereen druppelde ondertussen langzaam binnen. De oooh’s en jaaaaa’s en omhelzingen waren talrijk (zo heerlijk dat het weer kan, en ja, dat is cliché, maar ik doe het toch). Ik ga niet iedereen noemen, want oehoe de angst dat je iemand vergeet is iets waar je wakker van kunt liggen. Ik ga me enkel richten op de gebeurtenissen.
Anja de Rijk herkende ik in eerste instantie niet (zij mij wel gelukkig) en die had een lekker flesje Appfelstrudel likeur meegenomen die ik eerder voor een goede doel actie bij haar had besteld (nog steeds te koop!). Ik omhelsde, genoot van zoveel bekenden en wandelde af
en toe naar mijn stand, maar het was veel te leuk om te kletsen met iedereen dan achter een tafel te gaan staan. Ik sprak met Marieke Frankema wiens verhaal ik had proefgelezen en die een oude bekende is van het fantastische genre.
Schrijf- en Z&K maatje Chantal Claassen kwam ook binnen met haar gezin (wij hebben elkaars verhaal proefgelezen) en toen waren de drie Brabo Musketiers compleet (jongens, we hebben geen foto!). Chantal vertelde over haar bad hairday die ik niet zag en stelde me voor aan haar gezin, zo leuk dat ze erbij waren, hoewel ik het ook supertof had gevonden als ze met ons was meegereden, het rijblikje was te klein geweest voor zoveel hilariteit, dat weet ik zeker.
Annette van Rijsdam (Anne May) is mijn hero van de dag. Terwijl met haar stond te praten zei ze dat ik een beest in mijn haar had (en gigagrote tor) en plukte hem zo tussen de lokken vandaan. Echt… Als dat was gebeurt toen het event bezig was, dan had ik, op film gillend via het podium naar buiten gerend hopende dat een of andere held me bevrijdde van het beest. Pfffff. Kun je het je voorstellen. Dat zou me mijn leven lang blijven achtervolgen.
En toen ging het beginnen.
Ik belandde naast Jacodine van de 
Velde die ik enorm bewonder om haar prachtige teksten. Ik ken haar van de Auteurs voor Australië bundel en haar verhaal was direct een wow toen ik het las. Daarnaast hebben we Zeeland als gedeelde liefde, dus tussen Mienke en Jacodine in voelde ik me helemaal op mijn gemak. Totdat de eerste woorden klonken dan, want oehoe, de uitslag. Niet alleen was ik zenuwachtig voor mijzelf, maar ook voor Chantal en Tamara die op de shortlist van de boekenprijs stonden. Ik gunde het hun allebei zo van harte (de rest van de genomineerden natuurlijk ook, maar als je maatjes op het podium staan voel je toch een soort van plaatsvervangende trots).
Vanessa Thuys en Jeroen opende het event met een vrolijke feelgood, wat een prachtige stem heeft zij, niet normaal. Het was echt super om te horen en om mee te mogen zingen en ook al ben ik geen Rod stewart fan, deze versie was helemaal top en mijn favoriet!
Patrick Haagmans, jazeker, de man van (ik doe het lekker toch ook al ben je ook filmmaker en regisseur) was 
de gastheer van de middag. Ik kan alleen maar jaloers zijn op hoe hij het podium en het publiek pakt. Natuurtalent. Ik zou met rood aangelopen tomatenhoofd staan te stamelen, maar hij maakte grapjes, stelde genomineerden op hun gemak en praatte met een flinke dot humor de boel aan elkaar. De chemie tussen Tamara en Patrick is ook geweldig, die twee zijn zo hilarisch. Maar goed, ik dwaal af, toepasselijk want dat deed Patrick ook steeds om de spanning nog wat op te voeren.
De uitslag van de schrijfwedstrijd werd aangekondigd. De namen van de pseudoniemen werden opgeroepen om naar het podium te komen en ik moest serieus even nadenken, was ik dat nou wel of niet?
Weet je nog dat ik naast Mienke zat? Bleek dat we allebei in de top drie stonden! Hoe dan? Samen stonden we met Erik van de Velden op het podium (ik heb hun beide verhalen inmiddels gelezen en ben zeer onder de indruk, wat een topverhalen zijn dat).
De zenuwen gierden ondertussen als een malle door mijn lijf, want een podium voor een volle zaal met een camera op je snufferd is niet een plek waar je ontspannen kunt genieten van het commentaar van de jury. Ik pakte de hand van Mienke en Erik (ik had echt steun nodig) en in spanning wachtte we af. Tot ze de winnaar noemden! Ikke dus! Dan gebeurt er opeens echt heel veel: felicitaties, vreugde (nee, niet springen met een plussize maatje) en van alles uitgereikt. Het is nog steeds onwerkelijk.
Gelukkig hoefde ik niet te speechen. Wat zeg je? En wie bedank je allemaal? En oooo, de horror als je iemand vergeet. Toen ik van het podium af kwam, zat Tamara in hugbereik, dus
die gaf ik een innige omhelzing. Ik had er nog meer willen pakken: Chantal voor het proeflezen (topredacteur), Monique mijn uitgever voor haar vertrouwen, alle juryleden voor het positief beoordelen van mijn verhaal, Kirstin en Diane voor de organisatie… Ga maar door. Mienke had ik natuurlijk al en dikke pakkerd gegeven op het podium en Jacodine deed het toen ik weer op mijn stoel zat.
En toen ik eindelijk dacht dat ik er zonder kleerscheuren vanaf kwam, kreeg ik alsnog die microfoon onder mijn neus. Ik weet eigenlijk niet meer wat ik heb gezegd, volgens mij heb ik alleen maar stom gelachen tussen wat hersenloos gebrabbel door, maar het galmde in de
kerk dus hopelijk heeft niemand, inclusief de camera dit niet gehoord.
En toen werd het tijd voor mijn matties Tamara en Chantal om op het podium te klimmen. Ik was zo zenuwachtig voor hen, zeker nu ik wist hoe spannend het is om daar te staan. Aline van Wijnen ging er met de prachtige trofee vandoor, maar wat ben ik trots op Tamara en Chantal dat ze tot de beste vijf hoorden. Hun boeken zijn echte aanraders en het is niet meer dan terecht dat ze zo hoog zijn geëindigd.
Marja Visscher won als kers op de taart ook nog de oeuvreprijs, wat een prestatie!
En toen was het feest. Die kraam, 
daar kwam natuurlijk helemaal niks meer van. Het was selfies nemen, feliciteren, drinken, kadootjes ontvangen van Monique (wijnuh, wijnuh!) zo lief, Simone Foekens gaf me een geweldig theeglas met quote, rozekwarts oorbellen van Tamara (want die edelsteentjes staan voor de liefde), bundel laten signeren (ik heb Mienke, hoe dan, Marieke Frankema en Erik gemist omdat ik als een van de laatste de bundel ging halen), nog meer selfies en tussendoor nog wat verkopen. Het was veel te kort! Allerlaatste selfies nemend werden we naar buiten geveegd door Diane Kooistra en ik had zo graag nog een diner als afsluiter gedaan of een borrel, maar dan had ik nul energie meer gehad om terug te rijden.
De na evaluatie met Mienke was gezellig, al waren we allebei wel moe van alle indrukken, maar wederom vloog de tijd voorbij tot we voor haar deur stonden. We hebben zoveel gemeen, schrijven, boeken, kids, Brabant, dat is het mooie van auteur zijn, ik heb al zoveel
bijzondere en dierbare mensen ontmoet door de boekenwereld.
Met twee bossen bloemen op de achterbank (die van Mienke en mij) tufte ik de laatste kilometertjes naar huis en nam ik daar de felicitaties van mijn gezin in ontvangst. Na een snelle blik op social was het quality time voor mijn gezin: het songfestival! Tegen tweeën rolde ik, in mijn bed. Moe maar voldaan en met een brede glimlach op mijn snoet.
Wat een topdag was het. Ik zou hem zo weer over willen doen.
De bundel (paperback, ebook en in september luisterboek) is te koop bij alle bekende verkoopkanalen en in de boekwinkel, alle opbrengst gaat naar Villa Pardoes, dus je steunt er ook nog eens een goed doel mee.
ANJA JANSSEN 